Artroskopia barku Kraków | CENA: 10000-14000 zł

Umów wizytę teraz - do lekarza specjalizującego się w artroskopii barku w naszym szpitalu

dr n.med. Hubert Laprus - spec. ortopeda

Wybierz specjalistę

lek. med. Marcin Janeczek - spec. ortopeda

Wybierz specjalistę

dr n. med. Tomasz Pardała - spec. ortopeda

Wybierz specjalistę

 

Ortopeda lek. med. Hubert Laprus przeprowadzający artroskopię barku w Krakowie NowaOrtopedia

Struktury ważne dla funkcji barku

Kompleks barkowy pod względem anatomicznym składa się z nasady bliższej kości ramiennej, obojczyka oraz łopatki. W obrębie barku wyróżniamy stawy i połączenia funkcjonalne:

1. Staw ramienno-łopatkowy (staw ramienny)– łączy kość ramienną z łopatką,
2. Staw barkowo-obojczykowy – łączy obojczyk z łopatką,
3. Łopatka przemieszczająca się po tylnej ścianie klatki piersiowej.

Staw ramienny („staw barkowy”) utworzony jest przez głowę kości ramiennej oraz wydrążenie stawowe łopatki uzupełnione przez obrąbek stawowy. Objętość głowy kości ramiennej jest o wiele większa niż zagłębienie w łopatce, dzięki czemu staw ramienny posiada bardzo dużą ruchomość. Jednocześnie staw ramienny jest najbardziej narażony na niekontrolowane przemieszczenie się powierzchni stawowych względem siebie i częściej niż inne stawy ulega zwichnięciu.

Rolą torebki i wzmacniających ją więzadeł stawu ramiennego jest hamowanie przesunięć głowy kości ramiennej względem panewki łopatki. Duże znaczenie dla stabilności mechanicznej barku ma prawidłowy kształt obrąbka stawowego. Właściwą funkcjonalną stabilność barku nadają jednak mięśnie, których napięcie zwiększa sztywność układu torebkowo-więzadłowego. Ponadto, mięśnie stanowią dynamiczne stabilizatory barku, ponieważ kurcząc się, nadają odpowiedni kierunek siłom działającym na staw ramienny. Część z zespołu ścięgien odpowiedzialnych za czynną stabilizację stawu ramienia rozmieszczona jest przestrzennie w taki sposób ,ze tworzy tzw. stożek rotatorów- są to ścięgna mięśni nadgrzebieniowego, podgrzebieniowego, podłopatkowego oraz obłego mniejszego.Wymienione mięśnie posiadają przyczepy początkowe na łopatce i kończą się na nasadzie bliższej kości ramiennej. Łatwy ślizg ścięgien w przebiegających w przestrzeni podbarkowej ułatwia kaletka podbarkowa.

Ruch w stawie ramiennym umożliwia uniesienie ramienia do poziomu barku. Ruch ramienia powyżej 90 stopni odbywa się dzięki rotacji łopatki i ruchowi w stawie barkowo-obojczykowymi mostkowo-obojczykowym. Powoduje to uniesienie panewki stawu ramiennego i zmianę ustawienia kończyny górnej tak, że jesteśmy w stanie sięgać po przedmioty położone wysoko nad naszą głową.

Wskazania do artroskopii barku

Słowo artroskopia nie opisuje rodzaju zabiegu - tzn. co będzie podczas niej leczone, ale określa sposób przeprowadzenia operacji metodą wziernikowania stawu. Do najczęściej artroskopowo leczonych schorzeń i kontuzji barku należą:

• ciasnota podbarkowa,
• uszkodzenie stożka rotatorów, masywne zwapnienia ścięgien stożka,
• uszkodzenie obrąbka stawowego,
• strukturalna niestabilność barku,
• objawowe uszkodzenie chrząstki stawowej,
• niestabilność stawu barkowo-obojczykowego,
• obecność wolnych ciał chrzęstno-kostnych.

Artroskopia stawu barkowego – rodzaje operacji

Artroskopowe leczenie ciasnoty podbarkowej

Ciasnota podbarkowa to stan, w którym dochodzi do uwięźnięcia ścięgien stożka rotatorów w przestrzeni podbarkowej. Prowadzi to do przewlekłego drażnienia ścięgien mięśni podczas wykonywania ruchów ramieniem. Głównym objawem ciasnoty podbarkowej jest ból stawu barkowego utrudniający wykonywanie czynności ponad głową.

Do pierwotnych przyczyn zwężenia przestrzeni podbarkowej zalicza się wyrośla kostne (osteofity) powstające na tle zwyrodnieniowym oraz wady wrodzone dotyczące budowy kości (np. wyrostka barkowego czy guzka większego kości ramiennej). Inną przyczyną ciasnoty podbarkowej jest niestabilność barku, która polega na nieprawidłowym przemieszczeniu się głowy kości ramiennej w górę, wskutek czego ścięgna stożka rotatorów zostają przyciśnięte do łuku barkowego. Sytuację może pogarszać obecność zwapnień w obrębie ścięgien, ponieważ ścięgna ulegają pogrubieniu i potrzebują więcej przestrzeni, by bezkonfliktowo się poruszać w kanale pod wyrostkiem barkowym.

Celem zabiegu operacyjnego jest zwiększenie przestrzeni podbarkowej poprzez zmianę kształtu wyrostka barkowego (akromioplastyka) i/lub usunięcie wszelkich wyrośli kostnych zwężających przestrzeń podbarkową. Jeśli przyczyną ciasnoty jest mechaniczna niestabilność barku, operacja będzie miała na celu uzyskanie stabilizacji poprzez plastykę torebki i obrąbka stawowego. Artroskopia barku umożliwia także usunięcie ewentualnych zwapnień w obrębie ścięgien.

Zespół ciasnoty podbarkowej z uszkodzeniem ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego

Nieleczony zespół ciasnoty podbarkowej doprowadził do przetarcia i całkowitego uszkodzenia ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Leczeniem takiego uszkodzenia jest artroskopowa rekonstrukcja. Należy pamiętać, że w porę zdiagnozowane schorzenia i wprowadzenie odpowiedniego leczenia rehabilitacyjnego może zapobiec tego typu uszkodzeniom.

Operator - lek.med. Hubert Laprus

Artroskopowe leczenie uszkodzenia ścięgien stożka rotatorów

Ścięgna mięśni stożka rotatorów mogą zostać uszkodzone wskutek ostrego urazu lub w wyniku kumulacji mikrourazów związanych z ciasnotą podbarkową. Rozerwaniu najczęściej ulega ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego, który odpowiedzialny jest za unoszenie ramienia bokiem (ruch odwodzenia). Objawy uszkodzenia mogą być u pacjentów bardzo zróżnicowane. U niektórych pacjentów obserwuje się zadowalający zakres ruchu barku i brak bólu po zerwaniu jednego ze ścięgien stożka rotatorów, u innych zaś bardzo duże dolegliwości i niewielki zakres ruchu pomimo niewielkiego uszkodzenia.

Do pacjentów, u których wskazana jest operacyjna naprawa stożka rotatorów należą:

• sportowcy - jeśli pełna sprawność obręczy barkowej jest kluczowa dla uprawianej dyscypliny sportowej,
• osoby, które odbyły rehabilitację i inne zachowawcze metody leczenia, ale nadal odczuwają ból barku utrudniający codzienne funkcjonowanie,
• pracownicy fizyczni wykonujący pracę związaną z unoszeniem ramion w górę czy noszeniem ciężarów,
• osoby, u których stwierdzono ciężkie uszkodzenie stożka rotatorów, z powodu którego może dojść do poważnych zaburzeń biomechaniki i wtórnych zmian przeciążeniowych barku.

W przypadku wyraźnych wskazań do operacyjnej naprawy stożka rotatorów wykonuje się zabieg artroskopii, podczas którego zszywa się ścięgna w ich anatomicznym ułożeniu. Chirurg używa w tym celu specjalnych szwów i kotwic. Aby przyspieszyć proces gojenia, operator może dokonać drobnych mikrozłamań kości, by naturalnie zwiększyć potencjał gojenia i zrostu tkanek. Możliwe jest również wykorzystanie metod medycyny regeneracyjnej, np. osocza pozyskiwanego z własnej krwi pacjenta.

Nie bez znaczenia pozostaje czas, który upłynął od urazu. W przypadku uszkodzenia ścięgien dochodzi do obkurczenia i stopniowego zaniku mięśni. Po dłuższym czasie wykonanie zabiegu naprawy (doszycia ścięgien) jest już niemożliwe.

Artroskopia barku z rekonstrukcją stożka rotatorów 

Artroskopia stawu ramiennego z widoczną anatomią artroskopową tego stawu. Widoczne jest uszkodzenie ścięgna mięśnia podłopatkowego (SSC), zapalenie z uszkodzeniem przyczepu ścięgna głowy długiej bicepsa ( LHB) oraz uszkodzenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego ( SSP). FIlm pokazuje anatomiczną, pełną rekonstrukcję ścięgien stożka rotatorów gwarantującą szybki powrót do pełnej sprawności.

Operator - lek.med. Hubert Laprus

Artroskopia barku z rekonstrukcją ścięgna mięśnia podłopatkowego

Operator - lek.med. Hubert Laprus

Artroskopowe leczenie uszkodzeń obrąbka stawowego

Uszkodzenia obrąbka często współwystępują z częściowym rozerwaniem stożka rotatorów i/lub uszkodzeniem stawu barkowo-obojczykowego. Kontuzje tego rodzaju są typowe u sportowców wykonujących rzutyi powtarzane gwałtowne ruchy ramieniem

Warto podkreślić, że u pacjentów z pourazowymi uszkodzeniami obrąbka dochodzi do niestabilności mechanicznej stawu ramiennego, co grozi nawykowymi zwichnięciami tego stawu w przyszłości. Bardzo ważne jest więc operacyjne odtworzenie prawidłowego położenia. Czasami sam zabieg obrąbka nie jest wystarczający i istnieje konieczność wykonania dodatkowych nieanatomicznych procedur polepszających stabilność barku (techniki z podwiązywaniem torby stawowej, użyciem ścięgna mięśnia podłopatkoweog lub kostne – przemieszczenie wyrostka kruczego).

Artroskopia barku ma na celu naprawę obrąbka stawowego, tj. przyszycie i stabilizację fragmentu obrąbka za pomocą specjalnych kotwic. Jeśli obrąbek jest nieodwracalnie zniszczony lub doszło do poważnych kostnych uszkodzeń stawu, lub rozwoju dużej hipermobilności stawu, istnieje konieczność wykonania wspomnianych powyżej procedur - nie zawsze jest możliwość wykonać je w pełni artroskopowo.

Górna część obrąbka łączy się ze ścięgnem mięśnia dwugłowego ramienia, w związku z czym uszkodzeniu ścięgna tego mięśnia często towarzyszy jednoczesne uszkodzenie obrąbka stawowego. Uraz takiego rodzaju określa się mianem SLAP (Superior Labrum Anterior Posterior). W uszkodzenia ścięgna wykonuje się tzw. tendonezę czyli przemieszczenie przyczepu ścięgna z łopatki na kość ramienną.

Artroskopowe leczenie niestabilności barku

Niestabilność barku to tendencja do niepożądanego nadmiernego przemieszczenia się głowy kości ramiennej względem panewki łopatki. Pacjenci z niestabilnością barku zgłaszają uczucie przeskakiwania i uciekania barku, czemu towarzyszą dolegliwości bólowe. W warunkach niestabilności istnieje zwiększone ryzyko powracających zwichnięć barku, które mogą prowadzić do poważnych następstw, np. uszkodzenia kostnego brzegu panewki i głowy kości ramiennej (uraz typu Hill-Sachs’a) lub rozerwania przedniej części torebki z oderwaniem obrąbka (uraz typu Bankarta).
Leczenie operacyjne niestabilności barku obejmuje plastykę torebki i obrąbka stawowego, a czasami również stabilizację kostną poprzez odcięcie i przemieszczenie wyrostka kruczego łopatki na przedni brzeg panewki, aby uniemożliwić przednie zwichniecie kości ramiennej. Wybórpomiędzy artroskopową plastyką obrąbka a koniecznością wykonania operacji na otwarto zależy od rozległości obrażeń i doświadczenia operatora. Po operacji niezbędna jest fizjoterapia nakierowana na odtworzenie prawidłowej funkcji mięśni celem przywrócenia dynamicznej stabilności barku.
W przypadku typowej niestabilności funkcjonalnej barku wynikającej ze złej postawy i dysbalansu napięć mięśni obręczy barkowej (bez uszkodzeń obrąbka),wystarczającym postępowaniem jest rehabilitacja.

Artroskopowe leczenie stawu barkowo-obojczykowego

Ruchy w stawie barkowo-obojczykowym (acromioclavicular, AC) umożliwiają wysuwanie, cofanie, unoszenie i obniżanie barku. Zachowanie ruchomości w stawach obojczyka jest wymagane dla unoszenia ramienia ponad poziom stawu barkowego. Najczęstszą przyczyną uszkodzeń i wtórnych zmian zwyrodnieniowych stawu jest upadek na bark. Jeśli zmiany nie poddają się leczeniu zachowawczemu, rozważa się wykonanie zabiegu artroskopii.

Resekcja końca barkowego obojczyka

Wskazaniem do zabiegu są dolegliwości bólowe stawu AC pochodzenia zwyrodnieniowego i/lub ciasnota podbarkowa wywołana obecnością wyrośli kostnych (osteofitów) na dolnym brzegu stawu. Zabieg polega na wycięciu do 5-10mm barkowego końca obojczyka wraz z osteofitami. Po artroskopii uzyskuje się niwelację bólu i poprawę zakresu ruchu w stawach barku.

Wczesna operacja zwichnięcia stawu barkowo obojczykowego

Destabilizacja stawu barkowo-obojczykowego opisana jest skalą Rockwood'a. W zależności od stopnia uszkodzenia leczy się ją zachowawczo lub operacyjnie. We wczesnym okresie - do 3 tygodni od urazu możliwy jest stosunkowo prosty zabieg stabilizacji prętami Kirschnera, który wymaga dodatkowego prowadzenia w ortezie po zabiegu i ostrożności w pielęgnacji wystających przezskórnie drutów przez 6 tygodni. Inną metoda jest założenie tzw. płytki hakowej, która usztywnia połączenie obojczyka z wyrostkiem barkowym przez czas wygojenia się więzadeł i nie wymaga pielęgnacji wystających prętów ani noszenia ortezy. Po 3 miesiącach tytanową płytkę hakową można usunąć i staw pozostaje już stabilny. Jeżeli nie wykona się zabiegu we wczesnym okresie, odtworzenie stabilności stawu wspomnianymi metodami nie będzie już możliwe - trzeba wówczas wykonać bardziej skomplikowane rekonstrukcje z użyciem taśm poliestrowych i tytanowych podwieszek (pośrednio artroskopowo) albo zabieg na otwarto z pobraniem ścięgna z innego miejsca od chorego.

Rekonstrukcja więzadeł kruczo-obojczykowych

Wskazaniem do zabiegu jest objawowa zastarzała niestabilność stawu barkowo-obojczykowego wskutek zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego. Chirurg wykonuje otwory w obojczyku i poniżej leżącym wyrostku kruczym łopatki, przez które przeprowadza przeszczep pobrany z mięśni uda (np. mięśnia smukłego) lub umieszcza sztuczne więzadło typu LARS lub AC Dog Bone - "Arthrex".

Synowektomia operacyjna stawu barkowego

Błona maziowa stanowi wewnętrzną warstwę torebki stawowej, której rolą jest produkcja płynu stawowego. Stan zapalny maziówki może wystąpić w przebiegu reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS), wtórnie prowadząc do zwłóknień i zrostów pozapalnych torebki oraz destrukcji chrząstki stawowej. Aby złagodzić ból i poprawić ruchomość barku, czasem konieczne jest wykonanie zabiegu synowektomii, która polega na wycięciu zmienionej zapalnie błony maziowej. Zabieg przeprowadza się w okresach wyciszenia objawów RZS (remisji). Podczas artroskopii można wykonać jednoczesny zabieg usunięcia zmienionej zapalnie kaletki podbarkowej, wolnych ciał stawowych oraz zmian zwyrodnieniowo-wytwórczych w obrębie stawu barkowo-obojczykowego.

Artroskopowa kapsulotomia – uwolnienie zrostów torebki stawowej

Schorzeniem zaburzającym strukturę aparatu torebkowo-więzadłowego stawu barkowego jest także zarostowe zapalenie torebki – tzw. bark zamrożony. Zapalenie stawu barkowego prowadzi do powstawania zrostów, obkurczenia torebki i poważnych ograniczeń zakresu ruchu.

Leczenie barku zamrożonego jest trudne i długotrwałe – zmiany zapalne i przebudowa tkanek obejmują okres nawet 3 lat. W niektórych przypadkach rehabilitacja stawu barkowego jest niewystarczająca– jeśli do pół roku nie uzyska się zadawalającego zakresu ruchu poprzez rehabilitację, podejmuje się próbę kapsulotomii czyli celowanego przecięcia torebki stawowej.

Kwalifikacja do zabiegu artroskopii stawu barkowego

KKwalifikacja do operacji barku jest skomplikowana i złożona - musi przede wszystkim brać pod uwagę funkcję i oczekiwania pacjenta co do poziomu bólu, zakresu ruchu i sprawności po zabiegu.Pacjent musi być świadomy sensu i konieczności poddania się rehabilitacji po zabiegu, zwłaszcza po artroskopowej naprawie stożka rotatorów. Operacja jest w tym wypadku tylko pierwszym krokiem do odzyskania przez pacjenta sprawności sprzed urazu.

Współcześnie, diagnostyka z wykorzystaniem badania USG barku i rezonansu magnetycznego barku wyeliminowała konieczność wykonywania artroskopii diagnostycznych barku.Chirurg ortopeda może więc ustalić konkretny cel i zaplanować proces operacyjnego leczenia barku na podstawie badań obrazowych, testów klinicznych oraz zgłaszanych przez pacjenta objawów.

Przygotowanie do artroskopii stawu barkowego

Na dwa tygodnie przez zabiegiem należy wykonać podstawowe badania: morfologię krwi, poziom elektrolitów, próby wątrobowe, rtg klatki piersiowej i ekg serca. Jeżeli pacjent leczy się na schorzenia przewlekłe, czasami konieczne jest wykonanie badań dodatkowych. Przed zabiegiem odbywa się krótka wizyta u anestezjologa, podczas której anestezjolog potwierdzi kwalifikację do zabiegu oraz dokonuje wyboru znieczulenia. Należy pamiętać, że nawet krótkotrwałe infekcje górnych dróg oddechowych czy gardła dyskwalifikują pacjenta z zabiegu artroskopii.

Przygotowanie rehabilitacyjne znacznie ułatwia postęp usprawniania po operacji. Dobry fizjoterapeuta w bezpieczny sposób przygotuje tkanki miękkie i wzmocni wybrane mięśnie, by pacjent jak najszybciej po zabiegu powrócił do aktywności. W przypadku przewlekłych schorzeń lub drobnych kontuzji barku bardzo często (znacznie częściej niż w przypadku innych stawów) profesjonalnie poprowadzona rehabilitacja pozwala uniknąć leczenia operacyjnego.

Artroskopia barku - przebieg zabiegu

Zabieg najczęściej wykonuje się w znieczuleniu ogólnym, ale w pewnych okolicznościach zabieg można wykonać w znieczuleniu splotu ramiennego z zachowaniem świadomości pacjenta. Pacjent układany jest w pozycji półsiedzącej lub leżącej na zdrowym boku. Kończyna górna może zostać umieszczona na specjalnym wyciągu, dzięki czemu chirurg ma wygodny dostęp do struktur kompleksu barkowego.

Podczas operacji wykonywane są z reguły 2 lub 3 dostępy operacyjne (portale), przez które wprowadza się artroskop i narzędzia chirurgiczne. Pierwszy portal tylno-boczny znajduje się na przedłużeniu tylnej krawędzi wyrostka barkowego, drugi na przedniej powierzchni barku bocznie od wyrostka kruczego łopatki, a trzeci na bocznej części barku. Operator ma możliwość oceny i naprawy uszkodzeń struktur barku, np.: chrząstki szklistej, obrąbka stawowego, torebki stawowej, ścięgna bicepsa, ścięgien stożka rotatorów, wyrostka barkowego i jego połączenia z obojczykiem oraz kaletki podbarkowej. Czas artroskopii wynosi od 1 do 3 godzin w zależności od planowanych procedur w trakcie operacji.

Po wykonaniu zabiegów naprawczych portale zamyka się szwami i zabezpiecza opatrunkiem. Rany skórne po zabiegu są minimalne (do 1cm) i bardzo szybko ulegają wygojeniu.

Postępowanie po artroskopii barku – jak zmniejszyć ból po zabiegu?

Operowana kończyna górna układana jest w określony sposób lub umieszczana w ortezie - postępowanie zależy od procedur wykonanych w trakcie artroskopii. Zaleca się schładzanie okolicy barku, by ograniczyć pooperacyjny obrzęk tkanek i zmniejszyć dolegliwości bólowe. W tym celu można wykorzystać urządzenie Game-Ready umożliwiające połączenie kompresji i efektywnego schładzania w wygodnej dla pacjenta formie. Pacjent może wstawać i chodzić już w pierwszej dobie po artroskopii stawu barkowego, a w następnym dniu otrzymuje wypis do domu. Szwy zdejmowane są ok. 10-14 dnia po zabiegu.

Większość pacjentów nie doświadcza żadnych powikłań związanych z artroskopią barku. W przypadku podwyższonej temperatury ciała (powyżej 38,5°C), stale powiększającego się obrzęku stawu i narastającego bólu barku należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.

Rehabilitacja po artroskopii barku

Przebieg oraz czas rehabilitacji po artroskopii są uzależnione od rodzaju operacji czyli od tego, jakie struktury zostały poddane naprawie. Należy wziąć pod uwagę również wiek, poziom aktywności oraz cel funkcjonalny określony przez pacjenta jeszcze przed operacją. Ze względu na mnogość procedur wykonywanych w trakcie zabiegu, nie istnieje jeden ogólny plan rehabilitacji po artroskopii barku. Wspólnym celem usprawniania po zabiegach artroskopii barku jest przywrócenie bezpiecznych wzorców kończyny w możliwie jak największym zakresie ruchu.

Fizjoterapia stanowi integralną część procesu leczenia i powinna rozpocząć się już pierwszym w dniu po zabiegu. Czas unieruchomienia barku w ortezie jest różny w zależności od rodzaju przeprowadzonego zabiegu. Do momentu zdjęcia unieruchomienia pacjent powinien wykonywać ćwiczenia czynne nadgarstka oraz palców. Ważnym elementem są ćwiczenia mobilizujące łopatkę, a także ćwiczenia zakresu ruchu w stawie łokciowym (jeśli lekarz zezwoli na nie we wczesnym okresie pooperacyjnym). Ruchy stawu ramiennego oraz barku włączamy najszybciej jak to możliwe. Zbyt długie unieruchomienie barku może doprowadzić do przykurczów, które trudno potem zlikwidować.

Kluczem do dobrej celowanej rehabilitacji jest świadomość biomechaniki kompleksu barkowego u fizjoterapeuty.Po zdjęciu unieruchomienia stawu barkowego pacjent zazwyczaj funkcjonuje w niekorzystnym wzorcu ruchowym, który polega na uniesieniu i wysunięciu barku do przodu z ramieniem zrotowanym do wewnątrz. Ponadto, głowa kości ramiennej ma tendencję do niekontrolowanego przemieszczania się w górę względem panewki łopatki, co jest spowodowane nadmiernąi zbyt wczesną aktywacją mięśnia naramiennego przed osłabionym mięśniem nadgrzebieniowym.

Priorytetowym celem rehabilitacji po artroskopii barku jest odtworzenie prawidłowego rytmu ramienno-łopatkowego czyli harmonii wruchach łopatki i kości ramienia:

1. Łopatka nie powinna włączać się do ruchu wcześniej niż 60-70 st, zgięcia lub odwiedzenia ramienia.W tym celu fizjoterapeuta powinien realizować:
   • techniki manualne i ćwiczenia nakierowane na normalizację napięcia górnego aktonu mięśnia czworobocznego, mięśni pochyłych, mięśnia dźwigacza łopatki oraz mięśni piersiowych.
   • ćwiczenia torujące poprawną aktywację dolnego aktonu mięśnia czworobocznego grzbietu, który stabilizuje łopatkę, chroniąc ją przed zbyt wczesnym niekontrolowanym uniesieniem. Terapia powinna uwzględniać również przywrócenie prawidłowej funkcji mięśnia zębatego przedniego, biorącego udział w dynamicznej stabilizacji łopatki względem klatki piersiowej. 
2. Głowa kości ramiennej powinna być skutecznie centralizowana w panewce łopatki, by zapobiec czynnościowemu zwężeniu przestrzeni podbarkowej.Fizjoterapeuta realizuje ćwiczenia aktywujące w pierwszej kolejności mięsień nadgrzebieniowy, a potem dopiero mięsień naramienny.
   Na początku dominują ćwiczenia z oparciem dłoni na podłożu (np. w klęku podpartym), które ułatwiają włączanie się odpowiednich mięśni stabilizujących obręcz barkową, a jednocześnie stanowią bezpieczne wzorce ruchowe dla operowanego barku. Stopniowo włączane są ćwiczenia polegające na wykonywaniu ruchów kończyną górną do 90st., a następnie ponad poziom barku, zawsze z zachowaniem prawidłowych wzorców łopatki.

Bibliografia:

• Uszkodzenia barku [w:] Rehabilitacja Ortopedyczna, Brotzman S., Wilk K.; Urban&Partner, Wrocław 2008.
• https://www.shoulderdoc.co.uk/article/1234
• https://www.arthrex.com/resources/video/OH1G5WyHeUaQGQFQyHihiw/arthroscopic-reconstruction-of-chronic-ac-joint-dislocations

Ważne informacje

Najczęściej zadawane pytania o artroskopię barku